.jpg)
In deel 1 van “Zie jij je hond” maakte je kennis met een jonge waterhond en zijn mens.
Ik sprak met hem over de natuurlijke behoeften van zijn dier en ga daar in deel 2 mee verder…
“Hier op de boerenbuiten leven de meeste honden toch buiten”, zegt hij en hij kijkt me met een onzekere blik in zijn ogen aan.
“Als je zegt dat we zijn roedel zijn dan geloof ik je en dan zullen we hem een plekje binnen bij het gezin gunnen.” Zijn gezichtsuitdrukking wordt zachter wanneer hij er met een vermoeide stem aan toevoegt: “Maar wat veranderd dat dan aan zijn drukke gedrag?”
“Hij heeft toch een hele grote tuin waarin hij zich de hele dag kan uitleven., dus ik begrijp het niet”
“Tzal den aard van he beestje zijn zeker.”
“Al die honden die op een appartement moeten leven, das pas zielig.”
Ik slik opnieuw en kijk de man recht in de ogen aan. Enerzijds ben ik opgelucht dat het dier een plekje krijgt binnen het gezin, anderzijds besef ik ook dat de man geen uitzondering is wat de tuin betreft.
Heel vaak hoor ik tijdens een consultatie, wanneer ik voorzichtig vraag naar de dagindeling van de hond, dat er een grote tuin is om te ravotten en te wandelen.
“Gaan wandelen” is echt niet nodig want er is een tuin.
Ook deze man is zich niet onmiddellijk bewust van de natuurlijke behoeften van zijn viervoeter.
Weet je nog de eerste lockdown begin vorig jaar. We worden verplicht om in ons kot te blijven. Enkel de verplaatsingen van en naar de supermarkt of apotheek zijn toegestaan. Verder mag er binnen een kleine straal rondom de woning gesport of gewandeld worden.
Het is misschien wat kort door de bocht maar zo ziet het leven van de gemiddelde huishond er altijd uit. Een levenslange lockdown.
Zelfs de dagelijkse, noodzakelijke wandeling voor de hond kost zijn mens vaak te veel tijd of moeite. Voor onze troouwste vrienden is die wandeling echt een natuurlijke behoefte. Zo’n uitje is trouwens niet alleen bedoeld om de hond zijn beweging te geven.
Zijn belangrijkste zintuig is de neus. Stel je voor dat je in een kunstgalerij rondloopt en elke keer wanneer je naar een kunstwerk wil kijken, wordt je verplicht verder te stappen en je ogen te sluiten. Hoe frustrerend zou dat zijn?
Soms rukken hondenmensen ongeduldig aan de lijn wanneer hun hond even wil stoppen en ruiken. Af en toe mogen honden enkel naast het been van hun baasje lopen met hun kop omhoog en krijgen ze geen enkele gelegenheid om te snuffelen.
Weet dat de mentale stimulatie van snuffelen even vermoeiend is voor een hond dan een fysieke inspanning.
Wanneer hij zijn omgeving op een kalme en rustige manier verkent met zijn neus, betekent het dat de wandeling ontspannend is en de omgeving hem geen stress bezorgt.
Als hij echter aan de lijn trekt, en van links naar rechts loopt zonder zijn omgeving te willen verkennen met zijn neus, betekent het dat hij zich niet goed voelt en gestresseerd is.
Snuffelen en opgaan in de omgeving geven duidelijke signalen over de mentale gesteldheid van de hond.
Een goede wandeling is er één waar hij op een ontspannen manier rondstapt en af en toe een stopt om te snuffelen. Om hem die mogelijkheid te geven, gebruik je best een lange lijn en een tuigje met twee contactpunten dat hem genoeg vrijheid geeft om te bewegen.
Is de openbare weg een nachtmerrie voor hem? Neem hem dan mee naar een bos of naar een rustige plek.
Wandelen en snufflelen zijn cruciale activiteiten om informatie te verzamelen en zijn omgeving te begrijpen.
Soms is snuffelen niet enkel het opsnuiven van geuren maar wordt het ook gebruikt als communicatiemiddel.
Wat hij dan wil vertellen met zijn gesnuffel, hangt af van de situatie. Als mens draag je op dat moment de verantwoordelijkheid om zijn lichaamstaal te begrijpen en een begeleidende rol te spelen
Wanneer je de hond alle ruimte geeft om in zijn omgeving op te gaan en zich vrijuit te bewegen, creëer je niet alleen een zeer sterke band en relatie maar erken je hem in zijn hond -zijn en vervul je een zeer belangrijke natuurlijke behoefte.
Benieuwd naar het vervolg? Lees binnenkort meer in deel 3